در اعماق وجود ما، پرنده‌ای ظریف و زیبا آشیانه کرده است.

این پرنده، نه از جنس پر و بال مادی، بلکه از جنس نور و روح است.

نام او “فروهر” است، نمادی از جاودانگی و سفر روح در گذر زمان.

فروهر، با بال‌های گشوده‌اش، گویی آماده پرواز به سوی آسمان است.

این بال‌ها، نمادی از آزادگی و رهایی روح از قفس تن هستند.

فروهر، با دایره‌ای بر سر، گویی هاله‌ای از نور را به دور خود پیچیده است.